آره زندگی همینه ، ولی باید منتظر جنگ های بزرگم باشی ، باید اصلا خودت به سمتش بری ، اصلا خودت باید شروع کننده جنگ باشی ، چون جنگی که تو شروع کنندش نباشی حداکثرش بازنده نیستی ، ولی برعکسش ، برعکسه
ببین به من نگو باید چی کار کنم. خودم میدونم...
شب پره
یکشنبه 20 فروردین‌ماه سال 1391 ساعت 11:54 ق.ظ
آن کس که اندیشه ای دارد نه تنها که باید با همان بزید بلکه باید با همان هم بمیرد.حتی اگر اندیشه اش این باشد که«هرگز نمی میرد».و این مبارزه ای است تا اولین نفس...از اولین نفس تا اولین نفس...مبارزه چیزی جز یک پیروزی نیست.در تداوم و توالی زمانی اش و آن کس که هر لحظه می جنگد همیشه پیروز است...مبارزه ای در این هنگامه که صدای چکاچک شمشیرها به گوش می رسد. اجسام یاغی و سرکشی که شمشیرهایشان را از غلاف خارج می کنند و از نشانه هایشان بیرون می زنند و در نهایت برندگی و براقی شان به بدن فرو می روند...همانند ذهن هنگامی که شکم کلمات را میدرد و از آن بیرون می پرد و سرش را به بیرون می کند و در روح جهان فرو می رود و در ماورای مانوس کلمات مشغول سرک کشیدن می شود٬چون بچه سوسماری که لحظاتی قبل جداره های سلول سیاه کاغذی اش راشکسته و در اضطراب اولین لحظه های جهان مات رنگ ها شده است.در این لحظه اما درخشندگی نا مانوس این جهان تازه پدیدار به تیرگی می رود و جهان وارونه می شود و معکوس راه می رود.از بیرون تخم به داخل تخم و از درون تخم به درون شکم و از درون شکم به درون کمر و از درون کمر به نسل قبل و...جهان دهانی می شود که خود را می بلعد و به درون خودش ناپدید می شود . و اکنون مبارزه برای باز پس گیری جهان ناپیدایی که در پدیدار شدنش ناپدید میشود آغاز می شود.مبارزه ای بی وقفه که بنیادهای جهان را به لرزه می افکند و این مبارزه ای بین ما و شماست...
و همه ات همه خلاصه شده تو همین
تنوع
تنوع
تغییر
تاثیر
گاهی هم بد نیست
تازه خلاصش این بود...؟
آره زندگی همینه ، ولی باید منتظر جنگ های بزرگم باشی ، باید اصلا خودت به سمتش بری ، اصلا خودت باید شروع کننده جنگ باشی ، چون جنگی که تو شروع کنندش نباشی حداکثرش بازنده نیستی ، ولی برعکسش ، برعکسه
ببین به من نگو باید چی کار کنم.
خودم میدونم...
آن کس که اندیشه ای دارد نه تنها که باید با همان بزید بلکه باید با همان هم بمیرد.حتی اگر اندیشه اش این باشد که«هرگز نمی میرد».و این مبارزه ای است تا اولین نفس...از اولین نفس تا اولین نفس...مبارزه چیزی جز یک پیروزی نیست.در تداوم و توالی زمانی اش و آن کس که هر لحظه می جنگد همیشه پیروز است...مبارزه ای در این هنگامه که صدای چکاچک شمشیرها به گوش می رسد.
اجسام یاغی و سرکشی که شمشیرهایشان را از غلاف خارج می کنند و از نشانه هایشان بیرون می زنند و در نهایت برندگی و براقی شان به بدن فرو می روند...همانند ذهن هنگامی که شکم کلمات را میدرد و از آن بیرون می پرد و سرش را به بیرون می کند و در روح جهان فرو می رود و در ماورای مانوس کلمات مشغول سرک کشیدن می شود٬چون بچه سوسماری که لحظاتی قبل جداره های سلول سیاه کاغذی اش راشکسته و در اضطراب اولین لحظه های جهان مات رنگ ها شده است.در این لحظه اما درخشندگی نا مانوس این جهان تازه پدیدار به تیرگی می رود و جهان وارونه می شود و معکوس راه می رود.از بیرون تخم به داخل تخم و از درون تخم به درون شکم و از درون شکم به درون کمر و از درون کمر به نسل قبل و...جهان دهانی می شود که خود را می بلعد و به درون خودش ناپدید می شود . و اکنون مبارزه برای باز پس گیری جهان ناپیدایی که در پدیدار شدنش ناپدید میشود آغاز می شود.مبارزه ای بی وقفه که بنیادهای جهان را به لرزه می افکند و این مبارزه ای بین ما و شماست...
زندگی من که همه اش جنگه....
من از همه نوع جنگ متنفرم.
این یه طعم دیگه ای داره انگار...
لوس
خوبه نمردیم و یکی به ما گفت لوس...
توصیف زندگی و جنگ هاش به این شکل، یعنی کلی لذت تو..
این یعنی یه چیز خیلی خوب
بله لذته...