شب پره
یکشنبه 27 فروردین‌ماه سال 1391 ساعت 09:55 ب.ظ
برای ما که تا کنون مرعوب واژگانمان بوده ایم٬پرسش بنیادی این است که آیا زمان ژنوساید کلمات فرا نرسیده است؟و آیا نباید به استیلای کلمات پایان بدهیم ؟آیا سکوت جهانمان را که از همهمه ی کلمات به شکوه آمده نمی شنویم و دست آخر آیا نباید اعتمادی را که قرن هاست نثار کلمات نجیب زاده مان کرده ایم٬باز پس گیریم؟ زبان چیزی جز یک شوخی بولهوسانه نیست٬زبان فریب بزرگ تاریخ است.گسست معرفت شناختی تنها زمانی آشکار می شود که آگاه باشیم کل ساختار اپیستمه غرق در زنجیره ی بی پایان دال هاست.دال هایی که بر بستر واقعیت شناورند و سوژه ای که نشسته بر ساحل قلابش را به دریای واقعیت می افکند تنها موفق به صید آنها می شود و نه واقعیت.حتی واقعیت منفی یا نفی واقعیت هم چیزی جز به کارگیری دال ها در شبکه ای از منفیت نیست٬چرا که این اساسا ساختار و توانایی خود زبان به عنوان نشانه است که این اجازه را میدهد که زبان بر روی خودش و واقعیت خم شود.هر زنجیره ای از دال ها که ادعای حاملگی واقعیت را دارد حتی در تمامیت منفیتش صرفا جابه جایی در چیدمان و آرایش دال هاست.این چنین است که زبان لال می شود و در تبین واقعیت وا می ماند اما به انفعال تن نمی دهد چرا که واقعیت درون زبان است اما واقعیتی که دستان ما را از گرفتن واقعیت کوتاه می سازد و به جایش دست های مصنوعی به ما میدهد. خود واقعیت از امکانات زبان است و آگاهی ما دست های مصنوعی زبانمان... ما شکار زبان می شویم٬همین زبانی که ما می آموزد تاریخ اپیستمولوژی بشر تاریخ نشانه هاست.نشانه هایی که ما را نشان کرده اند و در کمان شوالیه های وفادار و وظیفه شناس آگاهی کمین کرده اند و به محض احساس خطر از کمان رها می شوند...
che bad
یعنی باید سنگر بگیریم دیگه؟
برای ما که تا کنون مرعوب واژگانمان بوده ایم٬پرسش بنیادی این است که آیا زمان ژنوساید کلمات فرا نرسیده است؟و آیا نباید به استیلای کلمات پایان بدهیم ؟آیا سکوت جهانمان را که از همهمه ی کلمات به شکوه آمده نمی شنویم و دست آخر آیا نباید اعتمادی را که قرن هاست نثار کلمات نجیب زاده مان کرده ایم٬باز پس گیریم؟
زبان چیزی جز یک شوخی بولهوسانه نیست٬زبان فریب بزرگ تاریخ است.گسست معرفت شناختی تنها زمانی آشکار می شود که آگاه باشیم کل ساختار اپیستمه غرق در زنجیره ی بی پایان دال هاست.دال هایی که بر بستر واقعیت شناورند و سوژه ای که نشسته بر ساحل قلابش را به دریای واقعیت می افکند تنها موفق به صید آنها می شود و نه واقعیت.حتی واقعیت منفی یا نفی واقعیت هم چیزی جز به کارگیری دال ها در شبکه ای از منفیت نیست٬چرا که این اساسا ساختار و توانایی خود زبان به عنوان نشانه است که این اجازه را میدهد که زبان بر روی خودش و واقعیت خم شود.هر زنجیره ای از دال ها که ادعای حاملگی واقعیت را دارد حتی در تمامیت منفیتش صرفا جابه جایی در چیدمان و آرایش دال هاست.این چنین است که زبان لال می شود و در تبین واقعیت وا می ماند اما به انفعال تن نمی دهد چرا که واقعیت درون زبان است اما واقعیتی که دستان ما را از گرفتن واقعیت کوتاه می سازد و به جایش دست های مصنوعی به ما میدهد.
خود واقعیت از امکانات زبان است و آگاهی ما دست های مصنوعی زبانمان... ما شکار زبان می شویم٬همین زبانی که ما می آموزد تاریخ اپیستمولوژی بشر تاریخ نشانه هاست.نشانه هایی که ما را نشان کرده اند و در کمان شوالیه های وفادار و وظیفه شناس آگاهی کمین کرده اند و به محض احساس خطر از کمان رها می شوند...
فقط همین جارو میخونم دیگه گهگداری
الان هرزه زبونت؟
و چ چیزهایی که این مابین ها نوشته نمیشود :|
بیچاره کله سبزت !
مغز چیه ؟
پس از چی حرف شنوی داره؟!
کوجا بودی؟
از این پس زبانت می افتد دست دلت
پس بیشتر بگو
شنیدنی شده ای.