شب پره
دوشنبه 18 اردیبهشت‌ماه سال 1391 ساعت 10:39 ب.ظ
زمانی که پرده ها فرو افتند٬پرده ی عادت ها و تکرارها٬چه چیز پدیدار خواهد شد؟اگر متافیزیک را دانش رد٬دیفرانس یا تفاوت بدانیم که وظیفه اش باز گرداندن خاستگاه هر خاستگاهی به خاستگاهش است٬در این صورت زبان به منزله ی رد تمامی رد ها و یا دیفرانس دیفرانس ها از جایگاه ویژه و بنیادی ای برخوردار خواهد گشت.زبان در این بازگشت به خودش٬به خاستگاهش و در جایگاه اصیلش تمامیت ساختار اپیستمه را مورد تهدید و در معرض خطر مرگ و نابودی قرار می دهد حتی خود متافیزیک در مقام اپیستمه ی اپیستمه ها. در این بازگشت٬در این ارجاع و در این پی گیری رد ها٬آن چه از اهمیت اساسی بر خوردار خواهد گشت٬آن چه امکان نمایش پرده هاست٬که در فرو افتادن پرده ها فرو می افتد٬خود زبان است.هیچ گسست بنیادی بدون تعلیق زبان٬بدون دیکانستراکشن ساختار و الگوهای زبان امکان پذیر نخواهد بود.اگر زبان را از سوژه و اپیستمه بیرون بکشیم هم سوژه و هم اپیستمه اش فرو می ریزد.با این وصف ما قادر خواهیم بود به پرسش ابتدایی مان باز گردیم.زمانی که پرده ی عادت ها٬پرده ی زبان فرو افتد آن چه پدیدار خواهد شد «ما»ییم.آری پس پرده ماییم.ما.من به مثابه ی ما.من در جایگاه ما.من جوهرین منبسط شونده ی مرکبی که در گسترش اش بر روی کاغذ هر چه بیشتر بسیط می شود.بدین ترتیب من «ایده» ی ما می شود و ما به آرامی درون من می لغزد...
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
مـــــآـــن
شاید...
فرافکنی!
نه لزوماً...
زمانی که پرده ها فرو افتند٬پرده ی عادت ها و تکرارها٬چه چیز پدیدار خواهد شد؟اگر متافیزیک را دانش رد٬دیفرانس یا تفاوت بدانیم که وظیفه اش باز گرداندن خاستگاه هر خاستگاهی به خاستگاهش است٬در این صورت زبان به منزله ی رد تمامی رد ها و یا دیفرانس دیفرانس ها از جایگاه ویژه و بنیادی ای برخوردار خواهد گشت.زبان در این بازگشت به خودش٬به خاستگاهش و در جایگاه اصیلش تمامیت ساختار اپیستمه را مورد تهدید و در معرض خطر مرگ و نابودی قرار می دهد حتی خود متافیزیک در مقام اپیستمه ی اپیستمه ها.
در این بازگشت٬در این ارجاع و در این پی گیری رد ها٬آن چه از اهمیت اساسی بر خوردار خواهد گشت٬آن چه امکان نمایش پرده هاست٬که در فرو افتادن پرده ها فرو می افتد٬خود زبان است.هیچ گسست بنیادی بدون تعلیق زبان٬بدون دیکانستراکشن ساختار و الگوهای زبان امکان پذیر نخواهد بود.اگر زبان را از سوژه و اپیستمه بیرون بکشیم هم سوژه و هم اپیستمه اش فرو می ریزد.با این وصف ما قادر خواهیم بود به پرسش ابتدایی مان باز گردیم.زمانی که پرده ی عادت ها٬پرده ی زبان فرو افتد آن چه پدیدار خواهد شد «ما»ییم.آری پس پرده ماییم.ما.من به مثابه ی ما.من در جایگاه ما.من جوهرین منبسط شونده ی مرکبی که در گسترش اش بر روی کاغذ هر چه بیشتر بسیط می شود.بدین ترتیب من «ایده» ی ما می شود و ما به آرامی درون من می لغزد...