برای غریبه به حرمت تمام بودنهایش

پشت دیوارم ایستاده بودی, شبها.صدایت را میشنیدم.آرام و شمرده میگفتی.تو پشت دیوار صحبت میکردی و من لم داده بودم در خودم و دلم میخواست به صراحت بگویم گم شو عوضی حالم را بهم میزنی اما آهنگ صدایت گوش نواز بود,حرفهایت نرم بود و این قدرت صراحت را از من میگرفت.شبها پشت هم میگذشت تا اینکه از یک شب به بعد دیگر صدایت نیامد.ناگهان رفتی...

مستاصل شدم,هر شب فریاد میزدمت.نمیگفتی هستمت چون نبودی ام و من باز هم پشت دیوار ماندم.هر شب به امید شنیدن صدایت از پشت دیوار گوش تیز میکردم اما بس که نبودی گوشم کند شد.

تا دوباره از راه رسیدی.صدای قدم هایت را از دور میشنیدم و بی مهابا گوشم را چسباندم به دیوار.دوباره نجوا کردی و من گوش میدادم.صدایت سنگین بود و میگفتی سنگینی کویر روی روحت مانده.

غریبه, طعم تلخ زندگی را با شهد کلامت شیرین نکردی اما قابل تحمل شده بود انگار, هر چند باز هم ته گلوی زندگی تلخ بود.

قطر دیوار و ضمختی آن روحم را زبر میکرد پس دیوارم را برایت محو کردم و تو آمدی ایستادی روبرویم.دلم میخواست لمست کنم,ببویمت,بنوشمت.در آن بعدازظهر بود که به تو گفتم وارد شو به میخانه درونم و از آن روز به بعد شراب عشق را با تو شروع کرده ام به نوشیدن ...

باید به تو بگویم غریبه نمیدانی برای اولین بار در میخانه درونم با عشق شراب نوشیدن چه لذتی دارد وقتی تو هستی...

پینوشت:خیلی آهسته پیک بزن با من غریبه دلم میخواهد نرم نرمک مستت شوم...

نوشته شده توسط تو